Því er haldið fram að Vestfirðingar séu sívælandi aumingjar sem geri ekki annað en að kvarta og ákalla ríkið um aukin fjárútlát. Þá skorti allt frumkvæði til að bjarga sér sjálfir og hafi hvort eð er grafið sína eigin gröf með því að selja frá sér allan kvóta.
Hér verður sýnt fram á þetta er mesta kjaftæði. En kjaftæði til að hafa verulegar áhyggjur því einhverstaðar í félagssálfræðinni stendur að klifi menn nógu lengi verði því trúað að lokum.
Þekki menn eitthvað til í atvinnulífinu fyrir vestan blasir við að þar hefur verið mikil gerjun og ótrúlegt hversu stór hluti íbúanna stendur í eigin atvinnurekstri og frumkvöðlastarfi (fyrir utan náttúrlega allan þann ómælda fjölda sem starfar af ástríðu við að skapa alls kyns félagsauð í margbrotnu sjálfboðastarfi).
Í grófum dráttum er bara eitt sjávarútvegsfyrirtæki í Ísafjarðarsýslum sem er frá gullaldarárunum, HG í Hnífsdal. En þar hafa menn ekki setið auðum höndum í fortíðarþrá heldur stendur fyrirtækið t.d. í farabroddi nýsköpunar í þorskeldi. Önnur fyrirtæki í veiðum og vinnslu hafa meira og minna verið stofnuð eftir að allt galleríið hrundi saman á 10. áratuginum. Og hvernig skyldu menn stofna útgerð nú á dögum. Jú menn veðsetja fjölskylduna upp að augum og djöflast eins og óðir menn! Er þetta ekki hrár frumkvöðlakraftur? Tugir þannig fyrirtækja starfa um öll pláss. Sá sjávarútvegur sem er á Vestfjörðum í dag var varla til fyrir 10 árum og alls ekki 20. Það er allt breytt, fyrirtækin, aðferðirnar, jú neim it!
Einn stærsti vinnustaðurinn á Ísafirði er 3X-technology sem flytur út tæknibúnað í matvælavinnslu. Það var stofnaði af 2 eða 3 köllum í skúr á Suðurtanga árið 1994. Helvíti mikið frumkvæði þar!
Fyrir vestan er líka starfandi stór jarðvinnuverktaki, KNH, sem tekur að sér verkefni víða um landið og var ekki til fyrir einhverjum árum. Heldur einhver virkilega að menn hafi bara legið og barmað sér yfir óbærilegri áfallaröskun síðan Guggan fór!
Allra handa iðnaðarmenn hafa sinnt verkum fyrir sunnan ef þannig hefur staðið á. Menn víla það ekki fyrir sér. Einu sinni sóttu Vestfirðingar á Grænlands- og Nýfundnalandsmið. Miðað við það er smámál að sækja til Reykjavíkur.
Hallvarður mágur minn og þeir á Tækniþjónustunni voru t.d. með hönnunarverk í Smáralindinni á sínum tíma meðan verktakabransinn fyrir vestan lá í lægð. Svo er nú aldeilis magnað dæmi True Viking sem þau Eyleif systir mín hafa rekið sem heimilisiðnað.
Útgerðin hjá Gísla bróður hefur verið í miklum vexti. Þar er margt í pípunum og búið að komast yfir ýmsa þröskulda.
Þetta eru bara nokkur dæmi sem ég er að rekja upp úr sjálfum mér á hundavaði. Af mörgu öðru er að taka. Það eru augljós ósannindi að Vestfirðingum skorti sjálfsbjargarviðleitni og frumkvöðlakraft í atvinnumálum. Dæmi eru líka um stórmerkilegar hugmyndir sem voru fullreyndar en gengu einfaldlega ekki upp eins sushiverksmiðjan Sindraberg. Svo er fullt af fyrirtækjum sem eru sprotar í dag, og verða e.t.v. nokkuð lengi, en gætu sprungið út seinna meir. Margir þannig sprotar eru í ferðaþjónustunni. T.d. hið mjög spennandi Aurora Adventures.
Og hvaða stórkostlegu fjárútlát eru þetta sem við eigum að vera að heimta. Venjulegir vegir með slitlagi. Hlutdeild í þeirri gífurlegu fjölgun starfa sem hefur orðið hjá ríkinu og hlutdeild í þeirri miklu opinberu uppbyggingu sem hefur, og á eftir, að fara fram á háskólastiginu. Framlög til Háskólans á Akureyri hafa t.d. tvöfaldast á fimm árum. Honum eru ætlaðar 1.269,5 milljónir á fjárlögum 2007. Ég sé ekki eftir krónu af því, vil bara að aðferðin sé notuð víðar.
Hringið í mig þegar þið ætlið að skera niður, ég skal koma með fullt af hugmyndum. Meðan svo er ekki vil ég að þenslunni sé jafnt út deilt. Annað er mjög skaðlegt fyrir svæðið. Það þarf ekki að keyra fjölsvæða haglíkan til að skýra þetta fyrir fólki. Það er alveg ljóst að þegar jafn stór geiri og ríkið þenst út hefur það mikinn togkraft á fólk og fyrirtæki. Ef ríkið þenst út alls staðar nema á einum stað er alveg ljóst hvaða áhrif það hefur.
Eins og hefur verið bent á áður hér á síðunni þá fer fram öfug byggaðstefna í landinu og ríkið hefur vaxið alls staðar nema á Vestfjörðum. Héraðsháskólar er sú byggðaaðgerð sem einna best reynsla er af. M.a. Þrábent hefur verið á þörfina fyrir að auka rannsóknarstarfsemi til að standa undir háþróuðu atvinnulífi. Eftir hverju eru menn að bíða?
Er það stórkostleg heimtufrekja að hægt sé að ferðast allt árið á malbikuðum vegi til höfuðborgarinnar og innan héraðs án þess að vera í bráðri hættu af skriðuföllum? Það er enginn að biðja um hraðlestir eins og í Norður-Svíðþjóð. Evrópumenn hafa löngu gert sér grein fyrir þjóðhagslegu gildi samgöngumannvirkja en hérna borum við tugi kílómetra jarðganga í virkjunum til að geta selt fyrirtækjum niðurgreidda orku. Þvílíkt bull! Vestfirðingar vinna sína vinnu, borga skatta og ala upp börnin sín eins og annað fólk. Mér finnst með ólíkindum að sú þjóðsaga gangi meðal upplýsts og vel menntaðs fólks hér syðra að landsbyggðin sé einhverskonar baggi á höfuðborgarsvæðinu. Hver stendur eiginlega fyrir þessum rógburði?
Svo ansa ég ekki þeim rökum að maður eigi að vera niðurlútur af sektarkennd yfir því að einhver hafi selt kvóta í burtu. Þannig virkar einfaldlega kerfið og ekkert sem ég eða einhver annar óbreyttur Vestfirðingur getur gert við því. A.m.k. er ekki hægt álasa Vestfirðingum fyrir að hafa ekki lagt sitt af mörkum til að reyna að breyta kerfinu!
Að baki títtnefndum kvótasölum lágu margvíslegar ástæður. Græðgi, klaufaskapur, einfeldni, óheppni, dramb og allt þar á milli. Í þessari umræðu allri hefur t.d. láðst að geta þess að ein grein sjávarútvegsins sem var mjög mikilvæg á Vestfjörðum og Norðurlandi vestra hefur nær alfarið lagst af á rúmum áratug. Þ.e. rækjan. Þá er ýmislegt málum blandið í þætti bankanna í frægum áföllum og enn óuppgert. Þar er náttúrlega efst á blaði aðkoma Landsbankans að hinni kvótaríku útgerð EG í Bolungarvík. Sú jólabók er enn óskrifuð. Hins vegar frétti ég að sjávarútvegsráðherra hefði lagt drög að handriti í nýlegu viðtali við sjávarútvegstímaritið Ægi. Maður þarf að komast í það blað hið fyrsta.
Að lokum þetta. Vestfirðingar hafa gengið í gegnum mjög erfiða aðlögun að sögulegri kerfisbreytingu í atvinnuháttum þar sem þáttur þjónustu eykst á kostnað framleiðslu. Þetta ferli stendur enn yfir. Ofan í þetta hefur lagst alls kyns óáran, mannleg og náttúrleg. Hið opinbera hefur ekki hjálpað svæðinu að vinna sig í gegnum þetta umbreytingarferli. Þvert á móti. Þjóðhagslegur óstöðugleiki hefur gert útflutningsfyrirtækjunum óleik og þenslu hefur verið hleypt á önnur svæði.
Þeir sem hafa kallað Vestfirðinga aumingja ættu að skammast sín.
P.s. það er samkvæmisleikur ársins að bera fram myndatextana, sbr: „Beschilderde muur in de haven van Ísafjörður“
Í háskólapistlinum um daginn láðist mér að vísa í tvær mjög áhugaverðar greinar um byggðaháskólana í Svíþjóð sem ég hvet fólk eindregið til að líta á.
Andersson, R., Quigley, J.M. & Wilhelmsson, M. (2004). University Decentralization as Regional Policy: the Swedish Experiment. Journal of Economic Geography. August 2004. Vol 4. No. 4. PP. 371-388.
Þeir eru svo almennilegir að hafa laumað henni út á heimasíðuna sína:
http://urbanpolicy.berkeley.edu/pdf/AQWJEG0804PB.pdfAndersson, R., Quigley, J.M. & Wilhelmsson, M. (2005). Urbanization, Productivity and Innovation: Evidence from Investment in Higher Education. University of California, Berkeley, working paper.
Seinni greinin er svo aðgengileg á:
http://socrates.berkeley.edu/~raphael/IGERT/Workshop/AQW%20NBER%20Revision%20091905.pdf
Var að lesa mjög forvitnilega grein þar sem skoðaðar eru mismunandi aðferðir byggðastefnunnar í Svíþjóð. Þeir hafa á síðustu árum notað:
· beinar niðurgreiðslur til fyrirtækja
· áhættulán
· vaxtarsamninga
· lækkun á tryggingargjaldi
· fjárveitingar til niðurgreiðslu á fraktflutningum
· niðurgreiðslur til þeirra sem ferðast langan veg til vinnu í N-Svíþjóð (long distance commuters)
· fjárveitingar til héraðsháskóla með áherslu á samvinnu við atvinnulíf og samfélag sem þeir kalla 3. hlutverk háskólastigsins
Árangur af leiðunum er borinn saman og er höfundur mjög neikvæður í garð niðurgreiðslna og styrkja sem hann telur til þess eins fallin að draga úr skilvirkni hagkerfisins en ávinningurinn sé takmarkaður. M.ö.ö. sé með niðurgreiðslugalleríinu f.o.f. verið að fara illa með fé. Ein leið sé þó að virka vel og sé í ofanálag ódýr fyrir samfélagið, þ.e. háskólarnir sem Svíar vilja hafa a.m.k. einn fyrir hverja sýslu. Þannig segir í niðurlagi skýrslunnar:
„A main lesson from this evaluation of Swedish regional policy is that among the various means chosen by the government to enhance regional growth, investments in the regional colleges seem to be the best choice and in particular the resources allocated to research.“
Þá fjallar hann um styrki til að létta á félagslega íbúðakerfisins en Svíar, eins og við, fóru á sínum tíma af miklum krafti í þá uppbyggingu. Ólíkt íslenskum stjórnvöldum sem neyddu sveitarfélög á Vestfjörðum til að afsala sér Orkubúinu á móti skuldum lítur sænska miðstjórnin á þetta sem sitt klúður og aðstoðar sveitarfélögin við lausn vandans. Höfundar gagnrýnir hins vegar að féð er notað til að kaupa íbúðir til niðurrifs en ekki koma þeim í nýtingu.
Einnig er komið inn á þátt samgangna í byggðastefnunni og telur höfundur Svía ganga of langt í þeim efnum þar sem ráðist er í verkefni með neikvæða samfélagslega ábatasemi. Þ.e. verkefni sem hafa neikvæð áhrif á heildar hag þjóðarinnar (þess konar mat er þó ansi teygjanlegt svo ekki sé meira sagt). Nefnir hann sérstaklega uppbyggingu hraðlestarlínu meðfram N-Eystrasalti, s.k. Bothniu línu og telur uppbyggingu hefðbundinnar járnbrautarþjónustu hafa verið skynsamlegri kost.
Alveg er það magnað að í Svíþjóð snúist umræðan uppbyggingu samgangna á landsbyggðinni um hvort eigi að fara í hraðlestir eða ekki meðan hér heima eru meiriháttar átök á bakvið hvern kílómeter af drulluvegi sem fer undir slitlag.
Læt þetta nægja í bili en áhugasömum er bent á að fyrir sakir landsáskriftar okkar að fræðigreinagagnagrunnum er hægt að nálgast greinina á slóðinni:
http://www.springerlink.com/content/f6g65777q4g58530/fulltext.pdfAð lokum. Hvað er málið með tölurnar um fjölgun ríkisstarfa eftir landshlutum. Af hverju í ósköpunum þurfti þingmaðurinn að biðja um þetta sérstaklega? Þetta ætti náttúrlega að vera gefið út á hverju ári. Af hverju í ósköpunum er Alþingi að álykta um flutning starfa þegar eru svo ekki settir upp neinir ferlar til að fylgja samþykktunum eftir eða meta árangurinn af þeim? Meira ruglið.
Stærstu tíðindi vikunnar eru svar iðnaðarráðherra við fyrirspurn Önnu Kristínar Gunnarsdóttur um þróun fjölda opinberra starfa í landsbyggðarkjördæmum og í byggðakjörnunum Akureyri, Egilsstöðum og Ísafirði. Í sem stystu máli hefur ríkið verið í mikilli útþenslu nær alls staðar nema á Vestfjörðum. Svarið er lykilplagg í baráttunni fyrir byggðastefnu og áfellisdómur yfir hagsmunavörslu þingmanna og sveitarstjórnarmanna kjördæmisins á undanförnum 12 árum. Mæli með að allir Vestfirðingar prenti það út, hengi upp á ísskáp og hafi tilbúið í jakkavasanum ef þeir skyldu lenda í debati um málið:
http://www.althingi.is/altext/133/s/pdf/1154.pdfReyni einhver að halda því fram að opinber störf skipti ekki máli fyrir þróun svæða (eins og leiðarahöfundur mbl) þá er það augljós della. Hvernig dettur mönnum í hug að halda því fram að u.þ.b. 40% landsframleiðslunnar skipti engu máli? Bara það að vöxturinn sé hraðari á einu svæði en öðru getur haft afdrifarík áhrif því starf á vegum hins opinber er í reynd tilfærsla (e. transfer) sem hefur áhrif á eftirspurnarhliðinni, að ógleymdum þeim ytri áhrifum sem viss starfsemi kann að hafa.
Vífill Karlsson, hagfræðingur, skrifaði fyrir nokkrum árum grein þar sem hann rakti hvernig í reynd væri í gangi byggðastefna með öfugum formerkjum þar sem ríkið aflaði meira fjár með sköttum á landsbyggðinni en það eyddi á svæðinu. Þannig væri sífellt í gangi tilfærsla frá landsbyggðinni til höfuðborgarsvæðisins. Þrátt fyrir allt hefur sú grein ekki farið mjög hátt, frekar en annað starf fræðimanna hér á amatöraeyjunni. Mæli líka með að fólk prenti þessa grein út:
http://calculus.is/Vifill%20RSP%201%202005.pdfÉg varð soldið spenntur þegar ég sá að í Silfri Egils hafði verið tekinn frá tími til að fjalla um orkubúskap landsmanna og skellti mér því á þann lið á vef-tíví Vísis.is. Þetta hálftíma spjall var svo sannarlega algjör steypa. Þar mætti Víglundur Þorsteinsson, sem er lykilmaður í íslenska steypuiðnaðinum sem stjórnarformaður BM-Vallár. Hann flutti m.a. afar einfalda útgáfu af hagsögu Íslands sem hverfðist í kringum álver og virkjanir. Ég var sammála honum um að orka yrði ein verðmætasta auðlind 21. aldarinnar en skyldi ekki hvernig hann fékk að út að því ætti að halda áfram sölu til álvera. Svo flutti hann dæmigerðan hræðsluáróður um að fyrirsjáanlegur væri samdráttur í efnahagslífinu og eina sem gæti bjargað því væri áframhaldandi uppbygging álvera. Annars yrði stöðnun, samdráttur og atvinnuleysi.
Staðreyndin er sú að það blasir við erfitt ástand í efnahagslífinu, að hluta til út af þeirri geggjuðu niðurgreiddu stóriðjuuppbyggingu sem hefur átt sér stað. Þórólfur Matthíasson, hagfræðiprófessor, fjallaði um hagstjórnarmistökin í Speglinum á föstudag og er óhætt að mæla með því erindi:
http://dagskra.ruv.is/streaming/ras1/?date-from=2007-03-16Sama hvort næsta ríkisstjórn verður skipuð eintómum nóbelsverðlaunahöfum í hagfræði eða tómum vitleysingum eru allar líkur á að hagvöxtur næstu ára verði minni en áranna á undan. Ég ætla ekki að halda því fram að ég hafi farið í ítarlega skoðun á málinu en tvær vísbendingar blasa við. Búið er að vinna upp þann slaka sem myndaðist í hagkerfinu á 10. áratuginum (og gott betur svo verðbólga hefur ríkt) og þannig setur framboðshliðin vissar skorður við vexti, hann þyrfti f.o.f. að koma af framleiðniaukningu. Undanfarin ár hafa svokölluð auðsáhrif haft mjög jákvæð áhrif á einkaneyslu. Þ.e. hækkandi eignaverð hefur bætt eiginfjárstöðu heimilanna sem hafa síðan notað slakann til aukinnar neyslu. M.a. vegna hækkandi vaxta á heimsvísu eru blikur á lofti um þróun eignaverðs og almenningur þegar orðinn mjög skuldsettur svo minna svigrúm er til neyslu.
En óttist ei, það er mikið starf óunnið við að bæta skilvirkni hagkerfisins og margt klókt hægt að gera til að bæta kjör fólks þó ekki sé keyrður áfram 5-7% nafnvöxtur landsframleiðslu með ríkisreknum eftirspurnaraðgerðum. Það er raunvöxturinn sem gildir!
Set með þetta fína póstkort frá Ísafirði með myndum Árnýjar Herbertsdóttur ljósmyndara. Hægt er að lesa meira um það hér:
http://www.isafjordurcollection.com/postcards/?page=ic03
Nú sem fyrr heyrist frá kjaftastéttunum að háskólar séu menntastofnanir þeirrar gerðar að ekki megi taka mið af byggðastefnu við uppbyggingu þeirra. Greinilegt að þetta fólk hefur ekki mikið vit á hagfræði!
Á síðustu hálfu öld eru fjölmörg dæmi um að uppbygging æðri menntastofnana hafi tekið mið af byggðastefnu. Það dæmi sem ég þekki best er Háskólinn í Maastricht sem var stofnaður á 8. áratuginum í kjölfar þess að námuiðnaðurinn í Limburgh hrundi saman. Núna er þetta u.þ.b. 15 þúsund nemenda skóli sem rekur eina af bestu hagfræðideildum álfunnar og er á lista hundrað bestu í heiminum á því sviði. Svíar eru sér á parti og hafa sett upp mjög marga byggðaháskóla. Nokkur dæmi mætti einnig telja frá Skotlandi. Einna mesta dreifbýlisskírskotun hefur Hálanda- og eyjaháskólinn sem var byggður upp úr mörgum kennslu- og rannsóknarstofnunum hér og hvar um landið.
Ástæðan fyrir því að æðri menntastofnanir hafa verið nýttar til þess að þróa samfélög er að auk eftirspurnaráhrifanna, þ.e. áhrifa af eyðslu stofnunarinnar innan samfélagsins, hafa þær oft áhrif á framboðshlið hagkerfanna. Þ.e. þættir eins og t.d. yfirfærsla þekkingar (þekkingarsmit), hæfara vinnuafl og ýmiskonar óbeinn stuðningur leiðir til staðbundinnar framleiðniaukningar. Þetta var mælt í nýlegri rannsókn vísindamanna við Tæknistofnun konungs í Stokkhólmi og Berkeleyháskóla í Kaliforníu þar sem kom fram að framleiðniaukning varð meiri á landsbyggðarsvæðum þar sem nýverið höfðu verið settar niður æðri menntastofnanir en á öðrum landsbyggðarsvæðum eða bæjunum þar sem háskólar höfðu verið lengi. Þannig er vísbending um viss eltiáhrif (e. catch-up) framleiðniaukningar á svæðum þar sem æðri menntastofnanir hafa ekki áður verið til staðar og því líkur á að slíkar aðgerðir geti aukið heildarframleiðni hagkerfisins. Ef ég man þetta rétt töluðu Svíarnir um að mestur hluti framleiðniáhrifanna kæmi fram innan 100 km. radíusar frá stofnuninni.
Vísbendingar eru um að áðurnefnd framleiðniáhrif séu fyrst og fremst tengd rannsóknarstarfsemi en síður kennsluþætti skólanna.
Margt fleira hefur verið skrifað um þessi mál þó fræðin séu ekki komin svo langt að hægt sé að bjóða upp á einhverjar töfraformúlur.
Það sem við vitum hins vegar er að það er ekki sjálfgefið að svona plan heppnist. T.d. hafa verið skjalfest dæmi um að jafnvel stórir og merkilegir háskólar hafi sáralítil áhrif á atvinnulífið á sínu starfssvæði nema í gegnum eftirspurn eftir vörum og þjónustu. Í þess konar tilfellum eru því engin viðbótaráhrif af menntastofnuninni umfram það sem hver önnur opinber starfsemi myndi hafa.
Vísbendingar úr case-stúdíum eru í þá átt að til að ná árangri sé mikilvægt að starfsemi háskólastofnunarinnar tengist þeirri þekkingu sem þegar er á svæðinu. Ýmiskonar tækniháskólar hafa komið vel út í Svíþjóð. E.t.v. ætti það ekki að koma á óvart í ljósi þeirrar miklu iðnaðarhefðar sem atvinnulíf þar í landi byggir á. Hið sama þyrfti því ekki endilega að eiga við hér á landi. Þannig er að mörgu að hyggja þegar mótuð er stefna um uppbyggingu háskólastigsins á landsbyggðinni.
Sjálfur er ég mjög hrifinn af þeirri leið að byggja upp rannsóknarstarfsemi í lykil-byggðakjörnum á landsbyggðinni. Fræðasviðin verði valin í tengslum við styrkleika hvers svæðis og menn verði ófeimnir við það þó tvö eða fleiri svæði einbeiti sér að sama viðfangsefninu. Slíkar stofnanir fengju framlag á fjárlögum fyrir krítískum massa en gætu síðan keppt við aðrar háskólastofnanir landsins um viðbótar fjárveitingar til rannsókna (því vonandi verður komið upp eðlilegu samkeppnisumhverfi fyrir rannsóknarfjárveitingar hérlendis). Stofnanirnar gætu svo tekið við rannsóknarnemendum, boðið upp á kúrsa og fengju síðan að byggja upp sína starfsemi þannig að fræðilegum trúverðugleika yrði ekki teflt í tvísýnu. Auðvitað ættu þessar stofnanir að sameinast undir einu merki í rannsóknum og útgáfustarfi, helst með öðrum skólum landsins. (Ef Íslendingar hefðu einhvern vott af félagsþroska væri slíkt samstarf uppi nú þegar. Bæði í Hollandi og í Skotlandi hafa t.d. helstu skólar með sér mjög náið samstarf um doktorsnám í hagfræði.)
Ég þykist skynja undirliggjandi straum kjaftaska sem vilja úthrópa allar hugmyndir um háskóla sem lið í svæðisbundinni þróun sem púkó og hallærislegar. Björk Guðmundsdóttir þótti ekki hæfa mávastellinu á íslenskum heimilum fyrr en hún sló í gegn í útlöndum. Ætli það verði ekki svipað með háskólana á landsbyggðinni. Þess þarf þó ekki að vera langt að bíða, málinu er sýndur mikill áhugi í útlöndum. Glasgow- og Strathclydeháskólar fengu t.d. nýverið styrk frá breska rannsóknarráðinu um hagfræði og félagsvísindi (ESRC) í gegnum sameiginlega rannsóknarstofnun sína um byggðamál og svæðahagfræði, Centre for Public Policy for Regions, til að fara í umfangsmiklar rannsóknir á hagrænum áhrifum æðri menntastofnana.
Sikiley er frábær staður: fallegt landslag, skemmtileg menning og margt að skoða. Svo er veðrið náttúrlega mjög gott og upphihald ódýrt. Áhrif þess að vera léttklæddur í nokkra daga og fá sér rauðvín með hádegismatnum eru metin í kíló-prózökkum.
Verst hvað er mikið anti-climax að koma heim.
Fór út á lífið í gær íklæddur gráum tweed-jakka við svartar buxur og bláa skyrtu. Við þetta var ég með dökkblátt bindi sem var búið að losa, eins og er í móð. Þessi samsetning er langt frá því að vera mín uppfinning, heldur hefur maður séð hana í blöðunum og í búðarglugga og var svo heppinn að eiga það sem til þurfti. Semsagt alveg skothelt dæmi. Mér fannst heildarmyndin líka koma mjög vel út, gekk mjög vel við Huey Lewis og Phil Collins, og hefði allt eins getað klætt einhverja af gaurunum hjá Pierce & Pierce. Einu viðbrögðin sem ég fékk var spurningin af hverju ertu svona fínn, varstu að koma úr fimmtugsafmæli. Hvernig á maður að geta unnið við þessar aðstæður? Held að hommar landsins séu upp til hópa tískufatlaðir!
Set með mynd af tweed-jakkanum góða við örlítið aðra samsetningu og í umhverfi þar sem hann er metinn að verðleikum.
Því er haldið fram að Vestfirðingar séu sívælandi aumingjar sem geri ekki annað en að kvarta og ákalla ríkið um aukin fjárútlát. Þá skorti allt frumkvæði til að bjarga sér sjálfir og hafi hvort eð er grafið sína eigin gröf með því að selja frá sér allan kvóta.
