Líst ekki á það hvað er orðið lítið um færslur í léttum dúr með fallegum myndum hér á síðunni. En það á sér eðlilega skýringar, það hefur einfaldlega ekki margt merkilegt gerst að undanförnu. Ekki svo að skilja að tilveran hafi verið eitthvað leiðinlegt, alls ekki, heldur hefur lífið einfaldlega gengið sinn vanagang. Til að mynda átti ég að skila ritgerð í lok vikunnar og gekk fimmtudagur þannig fyrir sig að ég vaknaði, fór í sturtu og borðaði morgunmat, og síðan skiptust á skrif, nethangs og matartímar þangað til kom háttatími. Þannig hefur fátt gerst sem er í frásögur færandi. Kannski hefur líka skáldagáfunni hrakað, maður bjó náttúrlega við stöðugar óbeinar kannabisreykingar í sambýli við Hollendingana í Veldvezelt, e.t.v. virkaði það hugvíkkandi.
Á laugardag fór ég í göngutúr og kom við í plötubúðinni Fopp. Þar var fullt af plötum á tilboði, ýmist á 3 eða 5 pund, svo ég keypti tvær plötur með lyftutónlistarmönnunum Zero7, svona til að snarka undir lestrinum, og loks voru keyptar tvær gamalkunnar plötur sem höfðu týnst á tíunda áratuginum, It?s a Shame About Ray með Lemonheads og Emergency on Planet Earth með Jamiroquai. Þær eru betri en mig minnti, fínt að fá þær aftur.
Auðvitað er það þannig að maður týnir alltaf skemmtilegustu plötunum (sé ennþá eftir Saturday Night Fever soundtrakkinu sem týndist á Sólrisunni ?95, þetta var tvöfalt albúm), og eftir sitja best of plötur sem voru keyptar á bensínstöð. Síðan verður vandræðalegt að fá fólk í partí því maður á svo aulalegt plötusafn. Annars nefndi ég einu sinni við Gunnar Lárus Hjálmarsson hvort hann væri ekki til í að hanna fyrir mig plötusafn, taka að sér hlutverk tónlistarstílista. Honum leist ekki alveg á það.
Annars tók ég ákvörðun í dag að fara á útskriftina í Maastricht 17. mars. Reyndar er maður ferlega blankur en það er hægt að fá far með Ryanair til Brussel og þá fylgir með frítt lestarfar innan Belgíu fyrir rúm 30 pund með sköttum. Þá er bara smáskreppa yfir landamærin og ég veit um einn skólafélaga sem er enn í bænum og myndi örugglega hýsa mig. Þýðir ekki að klikka á svona smámunum, auðvitað mætir maður. Þó það sé mikið að gera og svona taki nú allt sinn tíma þá finnst mér eins og ég myndi sjá eftir því seinna að fara ekki og fá almennilega útskrift. En þetta veltur náttúrlega allt á alræmdu skrifræði Háskólans í Maastricht. Sendi þeim póst í kvöld um að ég væri á leiðinni, býst við hinu versta í ljósi sögunnar. Þessar elskur eru snillingar í hvers kyns kerfum og reka gæðakerfi alveg upp á þríklofið en um leið og eitthvað er úr fasa þá er bara ekkert hægt að gera. Nei því miður það er ekki hægt! Hollenskir bankar eru langverstir, það eru ömurlegar stofnanir sem gera ekkert annað en að hreyta ónotum í viðskiptavini sína. Hef aldrei hringt í hollenskan banka en ímynda mér að í staðinn fyrir að svara stimamjúkt, ING bankinn, hvernig get ég aðstoðað?, þá byrji liðið á því að segja Nei því miður, það er ekki hægt! og kynni sig svo.
Set með svipmyndir frá Glasgow. Stefni á að laga tenglana fljótlega. Sárvantar að uppfæra þá.
said...
Já Kristinn ég var farinn að hafa verulegar áhyggjur af þér. Ekkert nema lærðar greiningar á gjaldeyrismörkuðum og úttektir á þjóðarbúskapnum. Ertu svona djúpt sokkinn í námið kappi?
Kristinn said...
Veistu Smári, ég held að skammdegið hafi haft þessi áhrif - svona svipað og Valdimar Hreiðarsson benti á þegar stafsetningarverkefnunum fór hrakandi í menntó. En þetta er allt að koma.
